Mikromozaika - unikatowa i misterna sztuka

Ta artystyczna technika zrodziła się w Rzymie, a udoskonalona została w Reverenda Fabbrica di San Pietro, w drugiej połowie XVIII wieku.

Mikromozaika

Jej osobliwość, niezwykłość polega na użyciu kamyczków bardzo małych wymiarów, nawet mniejszych niż milimetr, które powstają w wyniku zaawansowanej procedury laboratoryjnej. Emalia lub ceramiczne płytki pokryte glazurą są topione w wysokiej temperaturze, później formowane na kształt pręcików o pożądanej grubości i kształcie, które następnie tnie się w mniejsze segmenty. Mistrzowie mozaiki modelują małe części jedna po drugiej ręcznie, w celu uzyskania wzoru lub wyrazistego kształtu. Tym, co czyni biżuterię z mikromozaiki nadzwyczajną, magiczną są: gama kolorów, trójwymiarowy efekt i unikalność w każdym kawałku.
W rezultacie ręcznego procesu produkcji biżuteria jest niepowtarzalna i unikatowa, i staje się sztuką samą w sobie.

Dziedzictwo mikromozaiki

Papieski Rzym

Drogocenna i misterna sztuka mikromozaiki została opracowana w papieskim Rzymie, w drugiej połowie VIII w. W jednej małej mozaice można podziwiać nadzwyczajne i idealne wykonanie miniaturowych odłamków kolorowanego szkła, perfekcyjnie połączonych w delikatnej elegancji. Wielkość przeistacza się w małość, tworząc fantastyczną imitację rzeczywistości.
Ogromne, ścienne mozaiki przemieniane są w bliźniaczo podobne, subtelne zdobienia, tworzące drobną, siatkową kompozycję, która zespala je i jednocześnie rozmywa, zmuszając oczy do odbycia zawsze innej, niepowtarzalnej podróży.

XVIII wiek

Do końca XVIII wieku, mozaiki były produkowane techniką cięcia emalii, bazującą na jej kruchości, delikatności. Emalia, ukształtowana jak spójny okrągły kawałek, była umiejscawiana na małym, ostrym kowadle, a potem bita czterema uderzeniami młotka. Ta technika pozwalała na uzyskiwanie regularnych złamań tylko od czasu do czasu. Do wykorzystania nadawały się jedynie czworoboczne kawałki emalii, które stopniowo redukowano do pożądanych kształtów.

Nowa technika

W drugiej połowie XVIII wieku opracowano nową technikę obróbki emalii i ceramiki, co umożliwiło tworzenie o wiele mniejszych elementów. Dzięki tej nadzwyczajnej, technicznej ewolucji, produkcja mikromozaiki stała się efektywniejsza. Emalię topiono, by stworzyć długie i cienkie pręciki, które mistrzowie mikromozaiki cięli przy pomocy obcęgów i pilników.

Technika “malmischiati”

Następnie została rozwinięta nowa technika: the “malmischiati”, dzięki której po raz pierwszy, można było wymieszać wiele kolorów, by stworzyć nieskończenie wiele odcieni w tych samych kamyczkach, zdolnych do wykrycia najbardziej subtelnych zmian światła.
Paleta kolorów stała się tak nielimitowana (ponad 10 000 różnych cieni), że mozaika mogła imitować i zastępować perfekcyjnie obrazy, malarstwo. Wkrótce, wirtuozeria i wyrafinowanie nowych technik pozwoliły na zastosowanie mikromozaiki do dekoracji przedmiotów codziennego użytku, specjalnych akcesoriów i biżuterii, czyniąc z nich dzieła o najwyższej ekspresji.

Królowe i szlachcianki

Ta niespotykanie piękna, unikatowa biżuteria zaczęła szybko zyskiwać rozgłos i budzić pożądanie arystokratów, szczególnie królowych i szlachcianek. Już w VIII w. popularna była w całej starożytnej Europie i Rosji. Możemy ją wciąż podziwiać w Muzeum Ermitaż w Petersburgu i w Muzeum w Watykanie.

CZAS TERAŹNIEJSZY

Sicis Atelier

Współcześni mistrzowie mikromozaiki Sicis Atelier czerpią inspiracje ze starożytnej tradycji. Po wiekach odkryli ją na nowo, dzięki kulturowym podróżom, poszukiwaniu kreatywnych rozwiązań i sprawili, że wyróżnia się ona dzięki swej sile wyrazu i ekspresji. Sicis jest fabryką artystów, dmuchaczy szkła, mistrzów mozaiki, którzy wynajdują, reinterpretują, tworzą i wierzą w magię!